De situatie is als volgt ik zit in een training met een fijne groep bij de Baak. Een deelnemer geeft aan dat zij in het Directieteam een presentatie zou houden en dat zij bij binnenkomst al voelt dat niemand er op zit te wachten. Ze kiest ervoor om dat aan de orde te stellen. Ze voelt de spanning in haar lijf en ze moet echt wel even moed verzamelen. Maar, zo vertelt ze in de groep, ze doet het. Het valt volledig stil in de directiekamer. In de beklemmende stilte ontstaat aarzelend een gesprek. Het klopte volledig wat ze voelde. De directieleden zitten niet te wachten op haar presentatie; ze zijn met heel iets anders bezig. Maar het gesprek komt door haar openheid wel uit op de kern van haar presentatie. Ze krijgt een goedkeuring op de twee belangrijkste punten zonder de presentatie te doen. Ze is achteraf heel blij dat ze het lef had om de knuppel in het hoenderhok te gooien.
Ik reageer door te zeggen dat ik dat een prachtig voorbeeld vind van patrooninterruptie. Door niet mee te stromen met de maniertjes van het directieteam en de omfloerste woorden van de managementtaal. Maar een harde zijweg te kiezen – een pad vol ongemak.
Mijn collega Wim is het daar absoluut niet mee eens. Hij zegt dat ze juist heel mooi ‘rapporf (uit NLP) maakt met de onderstroom. Iets wat iedereen in de zaal wel voelt maar niet uitspreekt.
We komen er op uit dat je soms rapport kunt maken op verschillende dieptes. Dat je het gesprek een enorme stap voorwaarts kunt brengen door af te wijken van het normale pad. Door de moed te hebben om ter sprake te brengen wat je voelt. Je doorbreekt het patroon van eromheen praten en maakt te gelijker tijd rapport met een ongemak op een dieper niveau. Iets dat niet makkelijk is maar wel tot een goed gesprek leidt.