Ik zit in de trein met een groep opgewonden mensen van middelbare leeftijd. Ze zijn op weg naar Amsterdam. Een kennis van mij blijkt er bij te zitten en hij begint een praatje. Extinction Rebellion, ze gaan naar de A10 om het verkeer stil te leggen! Hij vertelt dat ze gisteren in Doetinchem waren en dat er veel gedoe ontstond, met een ziekenhuisopname en een vrachtwagenchauffeur die door de groep heen wilde rijden. Hij kent de artikelen die ik schrijf over beïnvloeding en vertelt dat de acties op de A12 echt effect hebben gehad. Dat mensen wakker geschud werden en dat nu de subsidie op fossiele energie wordt afgebouwd.

Hoe werkt dat bij jou? Wat doe je als er van overtuigd bent dat iets grandioos mis gaat en niemand iets doet? Neem je dan je verantwoordelijkheid om iets te doen? Ga je bijvoorbeeld een indringend gesprek aan met de buren als je vermoedt dat zij hun kind mishandelen? Of verzamel je handtekeningen om te zorgen dat de gemeenteraad besluit om pitbulls verplicht te muilkorven in de gemeente? Of vind je dat je er niks mee te maken hebt en houd je je afzijdig?

Hoe werkt dat bij mij? Ik heb nog nooit meegedaan aan acties. Ik moet echt diep nadenken waarom niet. Ik geloof dat ik mezelf niet zie als een activist. Ik ben grootgebracht door ouders die tot de gegoede klasse behoorden. In ons dorp waren zij hecht bevriend met de notaris en de dokter. Als je je in deze kringen begeeft, ga je natuurlijk niet op een snelweg liggen. Ik denk dat dat het is. Maar ik probeer wel zo te leven dat ik doe wat ik zeg en de consequenties neem van mijn overtuigingen. Ik eet bijv. geen vlees en vis want ik vind onze manier van dieren fokken in een productieomgeving mensonterend. Ik geloof dat het slecht gaat met ons milieu dus ik vlieg niet meer en heb m’n auto eruit gedaan. Het OV is goed in Nederland, alleen soms kost het wat meer tijd. Ik drink geen alcohol want ik geloof dat dat niet goed is voor me. Op die manier draag ik m’n steentje bij. Maar is het genoeg? Of moet ik toch ook actie gaan voeren?